Σίγουρα προκαλεί ερωτηματικά το γεγονός ότι η κυβέρνηση επέλεξε την τρέχουσα χρονική στιγμή για να ψηφίσει ένα νόμο, ο οποίος με βεβαιότητα θα προκαλούσε αντιδράσεις. Κάποιοι μαθητές προετοιμάζονται για τις προαγωγικές και κάποιοι άλλοι για τις Πανελλήνιες εξετάσεις και η κυβέρνηση νομοθετεί, προκαλεί αναταραχή στους εκπαιδευτικούς, ισχυρίζεται όμως ότι η απρόσκοπτη διεξαγωγή των εξετάσεων αποτελεί πρώτιστο μέλημά της.
Στην άλλη πλευρά τώρα, το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών αντιδρά έντονα, προβάλλοντας όμως τις αντιρρήσεις του για τα ποσοτκά στοιχεία του νομοθετήματος, όπως δύο επιπλέον διδακτικές ώρες, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα τα ποιοτικά, τις παράπλευρες παρενέργειες.
Το σχολείο προφανώς δεν είναι "πλίνθοι και κέραμοι εν τάξει ερριμμένοι", γιατί απλούστατα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που απαρτίζεται απο μαθητές και καθηγητές. Όπως όλοι γνωρίζουμε οι καθηγητές εκπαιδεύουν, διαπλάθουν και κατευθύνουν τους μαθητές, όταν οι καταστάσεις είναι ιδανικές. Άρα στο ιδανικό σχολείο, το οποίο οι κυβερνώντες διαχρονικά επιδιώκουν, πρωτεύοντα και ζωτικό ρόλο έχουν οι καθηγητές.
Πως όμως είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ένα τέτοιο σχολείο όταν οι καθηγητές του είναι εξαθλιωμένοι οικονομικά και ταπεινωμένοι επαγγελματκά ; Πως μπορεί μια επιχείρηση, ένα εργοστάσιο, να είναι παραγωγική, να είναι αποδοτική όταν οι υπάλληλοι της είναι απογοητευμένοι, προβληματισμένοι, κουρασμένοι, όταν είναι σε αντιπαράθεση με την διοίκηση ;
Έχει σημασία σε αυτές τις καταστάσεις ποιος θα κερδίσει μια μάχη, έχει σημασία αν θα γίνουν οι πανελλήνιες εξετάσεις, όταν το δημόσιο σχολείο θα έχει εξευτελιστεί, όταν τα παιδιά που μετά από λίγα χρόνια θα αποφοιτήσουν από τα Πανεπιστήμια θα αντιμετωπίσουν εφιαλτικά την ανεργία;
Προφανώς δεν έχει, προφανώς οι κυβερνώντες βλέπουν την εκπαίδευση με λογιστική λογική. Ενδιαφέρονται άραγε για την δημόσια παιδεία, για τα χιλιάδες παιδιά που φοιτούν στα δημόσια σχολεία, για τις χιλιάδες οικογένειες που εξουθενώνονται οικονομικά για να στείλουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια, στα πανεπιστήμια και τέλος στην ανεργία ; Μια ανεργία που αποκλειστικά οφείλεται στην Ευρωπαϊκή αλλά και την εσωτερική εφαρμοζόμενη πολιτική. Δυστυχώς πιστεύω πως ΟΧΙ.
ΥΓ. τα παραπάνω γράφτηκαν ακούγοντας Porcupine Tree.
Στην άλλη πλευρά τώρα, το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών αντιδρά έντονα, προβάλλοντας όμως τις αντιρρήσεις του για τα ποσοτκά στοιχεία του νομοθετήματος, όπως δύο επιπλέον διδακτικές ώρες, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα τα ποιοτικά, τις παράπλευρες παρενέργειες.
Το σχολείο προφανώς δεν είναι "πλίνθοι και κέραμοι εν τάξει ερριμμένοι", γιατί απλούστατα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που απαρτίζεται απο μαθητές και καθηγητές. Όπως όλοι γνωρίζουμε οι καθηγητές εκπαιδεύουν, διαπλάθουν και κατευθύνουν τους μαθητές, όταν οι καταστάσεις είναι ιδανικές. Άρα στο ιδανικό σχολείο, το οποίο οι κυβερνώντες διαχρονικά επιδιώκουν, πρωτεύοντα και ζωτικό ρόλο έχουν οι καθηγητές.
Πως όμως είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ένα τέτοιο σχολείο όταν οι καθηγητές του είναι εξαθλιωμένοι οικονομικά και ταπεινωμένοι επαγγελματκά ; Πως μπορεί μια επιχείρηση, ένα εργοστάσιο, να είναι παραγωγική, να είναι αποδοτική όταν οι υπάλληλοι της είναι απογοητευμένοι, προβληματισμένοι, κουρασμένοι, όταν είναι σε αντιπαράθεση με την διοίκηση ;
Έχει σημασία σε αυτές τις καταστάσεις ποιος θα κερδίσει μια μάχη, έχει σημασία αν θα γίνουν οι πανελλήνιες εξετάσεις, όταν το δημόσιο σχολείο θα έχει εξευτελιστεί, όταν τα παιδιά που μετά από λίγα χρόνια θα αποφοιτήσουν από τα Πανεπιστήμια θα αντιμετωπίσουν εφιαλτικά την ανεργία;
Προφανώς δεν έχει, προφανώς οι κυβερνώντες βλέπουν την εκπαίδευση με λογιστική λογική. Ενδιαφέρονται άραγε για την δημόσια παιδεία, για τα χιλιάδες παιδιά που φοιτούν στα δημόσια σχολεία, για τις χιλιάδες οικογένειες που εξουθενώνονται οικονομικά για να στείλουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια, στα πανεπιστήμια και τέλος στην ανεργία ; Μια ανεργία που αποκλειστικά οφείλεται στην Ευρωπαϊκή αλλά και την εσωτερική εφαρμοζόμενη πολιτική. Δυστυχώς πιστεύω πως ΟΧΙ.
ΥΓ. τα παραπάνω γράφτηκαν ακούγοντας Porcupine Tree.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου